Daar zijn we dan...

Daar zijn we dan eindelijk. Na lang wachten ben ik gisteren eindelijk aangekomen op het mooie en zeker warme Curaçao. De kriebels lieten aardig lang op zich wachten. Op mijn afscheidsfeest waren de kriebels dan toch begonnen. Het was een onvergetelijk knalfeest. Helaas kwam ook aan dit feest een einde, het had van mij toch stiekem nog 'n dag mogen duren. Na het feest waren de kriebels weer weg. Ik heb het de hele week nog steeds niet kunnen geloven dat ik voor een langere tijd weg zou gaan. Zelfs opweg naar Schiphol had ik nog steeds niet het gevoel. Maar toen, het afscheid nemen van mijn dierbaarste.. 'n kus, 'n hand, en met een dikke brok in mn keel en een traan die bijna over m'n wangen gleed, een hele dikke, maar laatste knuffel. Dat was toch echt wel moeilijk. Maar het liet me wel voelen dat dit nu echt waar was; Ik ga weg naar Curaçao. Eenmaal achter de paspoort controle ging het snel. Nog snel even wat eten, een kop koffie en hup naar de gate. Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat schoot me toch even tebinnen; Wie had dat gedacht, een dikke 4 maanden van huis en dan ook nog eens naar de ander kant van de wereld! De vlucht duurde dan wel een kleine 10 uren, maar het schoot voorbij alsof het niks was. Gezellig kletsen met een oud stelletjes, een maaltijdje eten en natuurlijk ook even de ogen sluiten. We zijn uiteindelijk een uur vroger geland, de piloot kon wat afsnijden en deed dat maar al te graag. De douane was ik zo voorbij en bij aankomst in mijn nieuwe verblijf kreeg ik zelfs een warm ontvangst. Ze hadden me al verwacht. En dan, op het moment van het schrijven van dit verhaal zit ik er gewoon. In Curaçao!!